خلاصه
چگونه دختری که دوست دوران کودکی خود را عبوس و ضداجتماعی اعلام می کند، تبدیل به دختری «به شیرینی قند» و آرزوی هر پسری می شود؟ و آیا واقعاً هر پسری رویای دخترانی را "به شیرینی شکر" می بیند؟ یا طعم غنی و عمیق قهوه بهتر از زرق و برق شیرین است؟ داستان دختری که شاید شیرین نباشد، اما مطمئناً به اندازه قهوه سیاه اعتیاد آور است!
