خلاصه
تنها ویژگی مشترکی که در این داستان ها وجود دارد این است که یک قهرمان بزرگ به نوعی با گذشته دوران کودکی خود روبرو می شود، به عنوان گواهی از دست دادن جوانی، سرخوردگی از پیر شدن و دلتنگی برای روزهای بهتر. در پانتئون آداچی، این یک نمای قطری نادر از مضمون ابدی او «جوانی» است، در این مورد جوانی که از دریچه گذشته دیده می‌شود. این بیانیه ای قدرتمند از آداچی است که حتی ممکن است تصدیق سن او باشد که به طور پیوسته خزنده است. چیزی که در مورد این داستان‌ها تاثیرگذار است، خود طرح‌ها یا شخصیت‌ها نیست، بلکه شیوه‌ی کاملاً بی‌نقصی است که او آنها را بیان می‌کند، وجه دیگری از تجربه که با افزایش سن به وجود می‌آید. بیشتر داستان‌ها ممکن است نیاز به خواندن چندگانه داشته باشند تا به طور کامل از هواگیری طرح و نقوش بصری درک شود. (از Mangascreener)
